Wij bedanken onze supporters!
Verrassende thuiskomst
Het doet deugd om na vijf weken weer tussen je familie, vrienden en buren te zijn.
Wij bedanken onze supporters!
Wij bedanken onze supporters!
Out off the record
Een dagje oceaan in Muros: wo 3 oktober 2007
Ons wandelleven werd een ganse maand bepaald door wat de natuur te bieden heeft: de zon, middeleeuwse bruggetjes over bergriviertjes, ooievaars, eucalyptusbossen ... voortdurend variërende landschappen.
Uiteindelijk vonden we gemoedsrust door de onthechting van luxe, onze minimum bagage, geen nieuws uit de wereld... En eens aan het stappen geniet je van alles om je heen en ben je uiteindelijk bezig met je doel bereiken, eten, drinken en hoe slapen.
Onze contacten met vriendelijke mensen van alle nationaliteiten - in een refugio kwamen er 30 verschillende op één week - waren enorm verrijkend. In Santiago zie je ze dan met een overwinnende glimlach terug, alsof je elkaar al jaren kent. De spanjaarden onderweg zijn zeer behulpzaam en willen iedereen op de Camino houden.
De Camino stappen vergt inspanning, die best meevalt als je regelmatig sport beoefent. Maar gelukkig geeft elke afgewerkte etappe een zeer voldaan gevoel. Toch zullen we blij zijn als we morgen, na vijf weken, weer thuis zijn bij echtgenote, buren en vrienden.
Etappe dertig: - SANTIAGO DE COMPOSTELA
We zijn er: di. 02 oktober 2007
Na een tweetal uren stappen komen we aan de kathedraal van Santiago en hebben we onze compostela - oorkonde van onze tocht - in ontvangst genomen.
Speciaal voor ons (?) werd de botafumeiro in gang getrokken en verspreidde de wierook zich in de ganse kathedraal.
Het werd een blij weerzien met heel wat mensen die we onderweg ontmoet hadden: Karinne en Linda uit West-Vlaanderen,
Jill uit Canada
en Jozef en Günther uit Duitsland ...
We zijn toch wel aan rust toe, we maken morgen alvast een uitstapje naar zee. En nu nog op zoek naar de "schappelieren".
Video-opname botafumeiro, onze batterij was helaas plat.
Dubbelklikken op Youtube om de video-voorstelling te starten en
afsluiten met rood kruisje bovenaan rechts.
Etappe negenentwintig: Arzua - Lavacolla
Van eucalyptusbos naar eucalyptusbos: ma 01 oktober 2007
Vroeg vertrokken vanuit een bijzonder nette refugio waar plaats was voor een 50-tal pelgrims in één grote ruimte. We hebben de zon teruggevonden en bij onze eerste stop lezen we in de krant dat het sinds 1985 geleden is dat september nog zo droog en zonnig was in Galicië.
Al snel wandelen we van eucalyptusbos naar eucalyptusbos, net een sprookjesbos.
Nog 16 km of 10 mijl te gaan: een kleine inspanning voor
het PITO Ladies Running Team.
Voor Santiago binnen te trekken, hebben we ons na aloude traditie als echte pelgrims gewassen in de rivier in Lavacolla.
Na 28 km en met de energie van een croissant en een koffie waren we `s avonds wel aan een goede maaltijd toe. En boekten we een tweepersoonskamer in een goed hostal.
Etappe achtentwintig: Palas de Rei - Arzúa
Een natte voormiddag: zo 30 september 2007
Met veel energie om 7u30 vertrokken, na een goeie nachtrust in een hostal in Palas de Rei en een eenvoudig ontbijt. De verrassing was er al na enkele kilometer: een regenbui van enkele uren. Wisselen we dan toch van kledij? Het licht golvend parcours geeft een mengsel van regen en zweet.
Het wordt een tocht doorheen holle wegen met aan de kant slanke maar robuste eucalytussen, calzadas - weg met platte stenen- en talrijke horrios - droogschuurtjes - in de boerendorpen die we doorkruisen. 
In de dorpen leven vooral oudere mensen die blijkbaar geen opvolgers hebben voor hun landbouwbedrijf en geen investeringen meer doen. Samen met de leegstand doet het denken aan uitstervende dorpjes.
Onze etappe was 29 km lang, maar gelukkig hebben we de laatste 10 km onze natte spullen toch nog een beetje kunnen drogen in de zon.
Afwachten welk weer het morgen wordt. We hopen dinsdag voor de middag Santiago te bereiken. Momenteel schijnt de zon hier, maar de voorspellingen blijven onzeker.
Deze nacht logeren we in de albergue DonQuitchot, het komische reisverhaal (1605) van Cervantes die het verhaal vertelt van een oude edelman die denkt dat hij een dolende ridder is.
De figuur van Don Quichot en zijn daden zijn in het dagelijkse taalgebruik terecht gekomen met onder meer deze zegswijzen:
een klap van de molen gehad hebben — in de war zijn, gek zijn;
tegen windmolens vechten — een denkbeeldig gevaar bestrijden, of ook: proberen te veranderen wat niet te veranderen is;
een Don Quichot — iemand die een hopeloze strijd levert, of iemand die nutteloze doelen nastreeft.
donquichotterie-dwaas-idealistisch optreden.
Etappe zevenentwintigste : Portomarin - Palas De Rei
De eerste eucalyptussen: za 29 september 2007
Toch niks vergeten, zeker?
We zijn deze morgen vertrokken met lichte regen die gelukkig weer snel voorbij was. Ondertussen hebben we onze ganse uitrusting moeten wisselen, waardoor we het soms te warm, soms te koud hadden. Het is ons ondertussen duidelijk dat ook hier de herfst is ingezet.
.
Even uitleg vragen over eigenaardige constructies in Galicië
De kenmerkende galicische maisopslagplaatsjes die op een verhoging zijn gebouwd om ratten en muizen te weren, men noemt ze horrio 's. Ze moeten als galicisch monument behouden blijven, ook al hebben ze hun functie voor drogen van maisgraan, kaas en ham verloren. Maisgraan is ook hier grotendeels vervangen door deegrijpe mais voor het veeOndertussen zien we ook de eerste eucalyptusbomen verschijnen, bomen kenmerkend voor de kust van de atlantische oceaan in Portugal. Wij kennen het als voedsel voor de pandabeer.
De eerste eucalyptus
Wat een helling, we steken zelfs een montainbiker voorbijSpeciaal bericht voor de familie van Karine en Linda (mensen die deze blog ook volgen)
Na vier weken hebben ze heimwee naar hun thuis en familie. Ze missen vooral hun echtgenoot. Toch hebben ze nog steeds een uitstekende conditie, en zullen ze hun tocht na St Jacob de Compostela voortzetten tot in Fistera, een 100-tal kilometer verder dan Santiago. Bewonderenswaardig.
Etappe zesentwintig: Sarria - Portomarín
Het land van de holle wegen: vr 28 september 2007
Mooi verlichte kerk van Sarria
De oude pelgrimsbrug - onderaan - over de Miño bestond al in de 12de eeuw. Vandaag steken de pelgrims de rivier over via het nieuwe bouwwerk. Het oude Portomarin verdween in de golven met de bouw van de stuwdam in 1962 . Uiterst nauwkeurig zijn de belangrijkste bouwwerken - waaronder de romaanse kerk San Juan van de johannieters - steen voor steen afgebroken en hogerop weer opgebouwd.
We hebben vannacht gelogeerd in Otel Alfonso IX. Wij waren de eerste gasten in een ruime kamer, maar wanneer we 's avonds wilden gaan slapen lagen er al 22 mensen in de stapelbedden van Alfonso IX (Koning León, Spanje 12de eeuw). Gelukkig vonden na het slapen op enkele meters van het otel een bar waar we croissants en koffie konden krijgen.
Mooi verlichte kerk van SarriaOns vertrek bij het ochtendgloren
De grote graanvelden en de wijngaarden hebben plaats gemaakt voor kleine weide- en maispercelen. We tellen hier en daar 10 tot 20 koeien. De kleine en vervallen boerderijen liggen midden de kleine dorpjes. Doordat de grond door erfenissen steeds opnieuw verdeeld werd zijn de percelen vaak uiterst klein. De koeien volgen duidelijk ook de St Jacobsroute. Van Mansholt of Europese Unie heeft men hier blijkbaar nog niet gehoord.
Bij de kilometerpaal van de laatste 100 kilometer was het bijna een file voor de fotootje
De oude pelgrimsbrug - onderaan - over de Miño bestond al in de 12de eeuw. Vandaag steken de pelgrims de rivier over via het nieuwe bouwwerk. Het oude Portomarin verdween in de golven met de bouw van de stuwdam in 1962 . Uiterst nauwkeurig zijn de belangrijkste bouwwerken - waaronder de romaanse kerk San Juan van de johannieters - steen voor steen afgebroken en hogerop weer opgebouwd. 
Aan de oevers hebben we de druivenranken voor de witte wijn gezien - van goede kwaliteit trouwens. Hiervan wordt de orujo gestookt, een lekkere aguadiente!
Na 684 kilometer blijven de problemen gelukkig nog uit
Etappe vijfentwintig: Triacatela - Sarria
Een groen en glooiend landschap: do 27 september 2007
We passeren enkele traditionele boerendorpen waarvan de namen in het gallisch aangegeven worden.
De boeren hoeden er nog hun koeien in alle rust.
Eten met onze eerste USA-pelgrim Glenn uit de staat Ohio en zijn duitse vriendin. We worden bijgeschoold in het maken van foto's zonder flash, maar Gilbert kan haar toch de vervoegingen van het werkwoord estar aanleren.
Vandaag slapen we in ons 26ste bed en proberen we ons aan te passen aan weer een nieuwe slaapomgeving en gewoontes.
We passeren enkele traditionele boerendorpen waarvan de namen in het gallisch aangegeven worden.
De boeren hoeden er nog hun koeien in alle rust.
Eten met onze eerste USA-pelgrim Glenn uit de staat Ohio en zijn duitse vriendin. We worden bijgeschoold in het maken van foto's zonder flash, maar Gilbert kan haar toch de vervoegingen van het werkwoord estar aanleren.
Vandaag slapen we in ons 26ste bed en proberen we ons aan te passen aan weer een nieuwe slaapomgeving en gewoontes.
Etappe vierentwintig: Trabadelo - Triacastela
Het groene Galicië binnen: wo 26 september 2007
We zijn 's morgens vertrokken met een koreaan die bij ons op de kamer sliep. Hij was gestart in Ponferada, maar bleek niet goed voorbereid want na een tweetal kilometer moest hij al afhaken.
Voor we in Galice waren moesten we twee keer flink stijgen: van 600 m naar 1300 m, maar de tocht onderweg maakte dat meer dan goed.
We kozen voor een variante route die aanbevolen wordt bij goed weer. De vergezichten waren nog indrukwekkender.
Ik had gehoopt op een baard zoals die van Aloysius Primus, maar de natuur heeft me dat niet gegund, mogelijk is er bij St Jacob de Compostela nog hoop.
's Middags even verpozen op de top van de O Cebreiro. We ontmoeten tijdens het middageten eindelijk nog eens Belgen. Twee sportieve vrouwen, Karine en Linda van Beernem en Knesselare. Ook zij zijn vertrokken in St. Jean Pied de Port. Zij hadden niet het geluk van een welgekomen verpozing met de echtgenoten zoals wij.
We wandelden door paadjes met varens, eiken-, kastanje- en notenbomen kenmerkend voor een gebied met veel regen, maar voor ons scheen de zon (al 27 dagen).
Weiden, vruchtbare akkers, groene bossen -alleen het gesteente heeft een andere kleur: grijs in de plaats van rood door de leisteen.
We via de corredoiras of holle wegen, oude verbindingswegen tussen de dorpjes. Als het nat weer is zijn ze nauwelijks te onderscheiden van een waterloopje.
De landbouwbedrijfjes doen eerderdenken aan de jaren vijftig. Maar de mensen zijn heel sympathiek en bevelen hun albergues graag aan.
We zijn 's morgens vertrokken met een koreaan die bij ons op de kamer sliep. Hij was gestart in Ponferada, maar bleek niet goed voorbereid want na een tweetal kilometer moest hij al afhaken.
Voor we in Galice waren moesten we twee keer flink stijgen: van 600 m naar 1300 m, maar de tocht onderweg maakte dat meer dan goed.
We kozen voor een variante route die aanbevolen wordt bij goed weer. De vergezichten waren nog indrukwekkender.
Boven op de top van de O Cebreiro
Ik had gehoopt op een baard zoals die van Aloysius Primus, maar de natuur heeft me dat niet gegund, mogelijk is er bij St Jacob de Compostela nog hoop.'s Middags even verpozen op de top van de O Cebreiro. We ontmoeten tijdens het middageten eindelijk nog eens Belgen. Twee sportieve vrouwen, Karine en Linda van Beernem en Knesselare. Ook zij zijn vertrokken in St. Jean Pied de Port. Zij hadden niet het geluk van een welgekomen verpozing met de echtgenoten zoals wij.
We passeren de grens tussen Castilla y León en Galicië
We wandelden door paadjes met varens, eiken-, kastanje- en notenbomen kenmerkend voor een gebied met veel regen, maar voor ons scheen de zon (al 27 dagen).Weiden, vruchtbare akkers, groene bossen -alleen het gesteente heeft een andere kleur: grijs in de plaats van rood door de leisteen.
We via de corredoiras of holle wegen, oude verbindingswegen tussen de dorpjes. Als het nat weer is zijn ze nauwelijks te onderscheiden van een waterloopje.
De landbouwbedrijfjes doen eerderdenken aan de jaren vijftig. Maar de mensen zijn heel sympathiek en bevelen hun albergues graag aan.
Na 40 km permitteren we ons een éénpersoonskamer, weliswaar met koud water, maar worden we getrakteerd met een gratis aguardiente, een sterke drank van Portomarin waar binnen enkele dagen passeren.
Abonneren op:
Posts (Atom)
