(Tussentijd dia's kan je zelf regelen met +/-, tot 20 s.
Terugkeren naar deze blog doe je door bovenaan links in het Picasa-webalbum op de groene pijl te klikken.
.
Gilbert De Ridder en Alfons Anthonissen op pelgrimstocht naar Santiago de Compostela. El Camino Francés, onze eerste pelgrimstocht.
Na een tweetal uren stappen komen we aan de kathedraal van Santiago en hebben we onze compostela - oorkonde van onze tocht - in ontvangst genomen.
Speciaal voor ons (?) werd de botafumeiro in gang getrokken en verspreidde de wierook zich in de ganse kathedraal.
Het werd een blij weerzien met heel wat mensen die we onderweg ontmoet hadden: Karinne en Linda uit West-Vlaanderen,
Jill uit Canada
en Jozef en Günther uit Duitsland ...
We zijn toch wel aan rust toe, we maken morgen alvast een uitstapje naar zee. En nu nog op zoek naar de "schappelieren".
Video-opname botafumeiro, onze batterij was helaas plat.
Dubbelklikken op Youtube om de video-voorstelling te starten en
afsluiten met rood kruisje bovenaan rechts.
Nog 16 km of 10 mijl te gaan: een kleine inspanning voor
het PITO Ladies Running Team.
Afwachten welk weer het morgen wordt. We hopen dinsdag voor de middag Santiago te bereiken. Momenteel schijnt de zon hier, maar de voorspellingen blijven onzeker.
Deze nacht logeren we in de albergue DonQuitchot, het komische reisverhaal (1605) van Cervantes die het verhaal vertelt van een oude edelman die denkt dat hij een dolende ridder is.
De figuur van Don Quichot en zijn daden zijn in het dagelijkse taalgebruik terecht gekomen met onder meer deze zegswijzen:
een klap van de molen gehad hebben — in de war zijn, gek zijn;
tegen windmolens vechten — een denkbeeldig gevaar bestrijden, of ook: proberen te veranderen wat niet te veranderen is;
een Don Quichot — iemand die een hopeloze strijd levert, of iemand die nutteloze doelen nastreeft.
donquichotterie-dwaas-idealistisch optreden.
Toch niks vergeten, zeker?
We zijn deze morgen vertrokken met lichte regen die gelukkig weer snel voorbij was. Ondertussen hebben we onze ganse uitrusting moeten wisselen, waardoor we het soms te warm, soms te koud hadden. Het is ons ondertussen duidelijk dat ook hier de herfst is ingezet.
.
Even uitleg vragen over eigenaardige constructies in Galicië
Ondertussen zien we ook de eerste eucalyptusbomen verschijnen, bomen kenmerkend voor de kust van de atlantische oceaan in Portugal. Wij kennen het als voedsel voor de pandabeer.
Speciaal bericht voor de familie van Karine en Linda (mensen die deze blog ook volgen)
Na vier weken hebben ze heimwee naar hun thuis en familie. Ze missen vooral hun echtgenoot. Toch hebben ze nog steeds een uitstekende conditie, en zullen ze hun tocht na St Jacob de Compostela voortzetten tot in Fistera, een 100-tal kilometer verder dan Santiago. Bewonderenswaardig.
Ons vertrek bij het ochtendgloren
De grote graanvelden en de wijngaarden hebben plaats gemaakt voor kleine weide- en maispercelen. We tellen hier en daar 10 tot 20 koeien. De kleine en vervallen boerderijen liggen midden de kleine dorpjes. Doordat de grond door erfenissen steeds opnieuw verdeeld werd zijn de percelen vaak uiterst klein. De koeien volgen duidelijk ook de St Jacobsroute. Van Mansholt of Europese Unie heeft men hier blijkbaar nog niet gehoord.
Bij de kilometerpaal van de laatste 100 kilometer was het bijna een file voor de fotootje
Aan de oevers hebben we de druivenranken voor de witte wijn gezien - van goede kwaliteit trouwens. Hiervan wordt de orujo gestookt, een lekkere aguadiente!
Na 684 kilometer blijven de problemen gelukkig nog uit