Na een tweetal uren stappen komen we aan de kathedraal van Santiago en hebben we onze compostela - oorkonde van onze tocht - in ontvangst genomen.
Speciaal voor ons (?) werd de botafumeiro in gang getrokken en verspreidde de wierook zich in de ganse kathedraal.
Het werd een blij weerzien met heel wat mensen die we onderweg ontmoet hadden: Karinne en Linda uit West-Vlaanderen,
Jill uit Canada
en Jozef en Günther uit Duitsland ...
We zijn toch wel aan rust toe, we maken morgen alvast een uitstapje naar zee. En nu nog op zoek naar de "schappelieren".
Video-opname botafumeiro, onze batterij was helaas plat.
Dubbelklikken op Youtube om de video-voorstelling te starten en
afsluiten met rood kruisje bovenaan rechts.
Nog 16 km of 10 mijl te gaan: een kleine inspanning voor
het PITO Ladies Running Team.
Afwachten welk weer het morgen wordt. We hopen dinsdag voor de middag Santiago te bereiken. Momenteel schijnt de zon hier, maar de voorspellingen blijven onzeker.
Deze nacht logeren we in de albergue DonQuitchot, het komische reisverhaal (1605) van Cervantes die het verhaal vertelt van een oude edelman die denkt dat hij een dolende ridder is.
De figuur van Don Quichot en zijn daden zijn in het dagelijkse taalgebruik terecht gekomen met onder meer deze zegswijzen:
een klap van de molen gehad hebben — in de war zijn, gek zijn;
tegen windmolens vechten — een denkbeeldig gevaar bestrijden, of ook: proberen te veranderen wat niet te veranderen is;
een Don Quichot — iemand die een hopeloze strijd levert, of iemand die nutteloze doelen nastreeft.
donquichotterie-dwaas-idealistisch optreden.
Toch niks vergeten, zeker?
We zijn deze morgen vertrokken met lichte regen die gelukkig weer snel voorbij was. Ondertussen hebben we onze ganse uitrusting moeten wisselen, waardoor we het soms te warm, soms te koud hadden. Het is ons ondertussen duidelijk dat ook hier de herfst is ingezet.
.
Even uitleg vragen over eigenaardige constructies in Galicië
De kenmerkende galicische maisopslagplaatsjes die op een verhoging zijn gebouwd om ratten en muizen te weren, men noemt ze horrio 's. Ze moeten als galicisch monument behouden blijven, ook al hebben ze hun functie voor drogen van maisgraan, kaas en ham verloren. Maisgraan is ook hier grotendeels vervangen door deegrijpe mais voor het veeOndertussen zien we ook de eerste eucalyptusbomen verschijnen, bomen kenmerkend voor de kust van de atlantische oceaan in Portugal. Wij kennen het als voedsel voor de pandabeer.
Wat een helling, we steken zelfs een montainbiker voorbijSpeciaal bericht voor de familie van Karine en Linda (mensen die deze blog ook volgen)
Na vier weken hebben ze heimwee naar hun thuis en familie. Ze missen vooral hun echtgenoot. Toch hebben ze nog steeds een uitstekende conditie, en zullen ze hun tocht na St Jacob de Compostela voortzetten tot in Fistera, een 100-tal kilometer verder dan Santiago. Bewonderenswaardig.
Mooi verlichte kerk van Sarria
Ons vertrek bij het ochtendgloren
De grote graanvelden en de wijngaarden hebben plaats gemaakt voor kleine weide- en maispercelen. We tellen hier en daar 10 tot 20 koeien. De kleine en vervallen boerderijen liggen midden de kleine dorpjes. Doordat de grond door erfenissen steeds opnieuw verdeeld werd zijn de percelen vaak uiterst klein. De koeien volgen duidelijk ook de St Jacobsroute. Van Mansholt of Europese Unie heeft men hier blijkbaar nog niet gehoord.
Bij de kilometerpaal van de laatste 100 kilometer was het bijna een file voor de fotootje
De oude pelgrimsbrug - onderaan - over de Miño bestond al in de 12de eeuw. Vandaag steken de pelgrims de rivier over via het nieuwe bouwwerk. Het oude Portomarin verdween in de golven met de bouw van de stuwdam in 1962 . Uiterst nauwkeurig zijn de belangrijkste bouwwerken - waaronder de romaanse kerk San Juan van de johannieters - steen voor steen afgebroken en hogerop weer opgebouwd. 
Aan de oevers hebben we de druivenranken voor de witte wijn gezien - van goede kwaliteit trouwens. Hiervan wordt de orujo gestookt, een lekkere aguadiente!
Na 684 kilometer blijven de problemen gelukkig nog uit
We kozen voor een variante route die aanbevolen wordt bij goed weer. De vergezichten waren nog indrukwekkender.
Ik had gehoopt op een baard zoals die van Aloysius Primus, maar de natuur heeft me dat niet gegund, mogelijk is er bij St Jacob de Compostela nog hoop.
We wandelden door paadjes met varens, eiken-, kastanje- en notenbomen kenmerkend voor een gebied met veel regen, maar voor ons scheen de zon (al 27 dagen).
We via de corredoiras of holle wegen, oude verbindingswegen tussen de dorpjes. Als het nat weer is zijn ze nauwelijks te onderscheiden van een waterloopje.
